گل وگل

شبی در مهفلی با آه سوزی         شنیدستم که مرد پارهدوزی

چنین میگفت باپیر عجوزی           گلی خوش بوی در حمام روزی

                           رسید از دست محبوبی به دستم

گرفتم ان گل کردم خمیری            خمیری خوب نیکو چون حریری

معطر بود خوب دل پذیری             بدو گفتم که مشکی یا عبیری

                             که از بوی دل اویز تو مستم

چو گل بشنید این گفت شنودم    بگفتا من گلی ناچیز بودم

ولیکن مدتی با گل نشستم         گل اندر زی پا گستره پر کند

                         مرا با همنشینی مفتخر کرد

چو عمرم مدتی با گل گذر کرد       کمال همنشین در من اثر کرد

وگر نه من همان خاکم که هستم